اختلاف در تاریخ بهره برداری عملی وعدم قابلیت طرح در هیأت ماده ۲۴۳- منبع مالیات: اشخاص حقوقی- اداره کل مربوط: ساری
نمونه آرای شعب
شماره: ۸۹۹۶/۲۰۱
تاریخ: ۲۵/۱۰/۱۳۸۱
پیوست:
شماره وتاریخ رأی مورد واخواهی: ۱۳۴۹-۱۸/۱۲/۸۰
مربوط به مالیات: بر درآمد اشخاص حقوقی
سال عملکرد یا تعلق مالیات: ۷۴-۷۵-۷۶
شماره حوزه مالیاتی: ۳۲۲
شماره سر ممیزی مالیاتی: ۳۲
اداره: امور مالیاتی ساری
تاریخ ابلاغ رأی: ۱۱/۱/۸۱
شماره وتاریخ ثبت شکایت: ۹۳۳-۴/۳۰-۱۱/۲/۸۱
خلاصه واخواهی: مبداء استفاده مودی از معافیت مالیاتی موضوع ماده ۱۳۲ اصلاحی قانون مالیاتهای مستقیم مصوب ۷/۲/۷۱ تاریخ بهره برداری واقعی شرکت، دی ماه ۱۳۶۸ می باشد نه دی ماه ۱۳۷۲، شرکت برابر یادداشت ۱- ۱۰ همراه صورتهای مالی منتهی به ۳۱/۶/۷۲ بهره برداری رسمی شرکت را دی ماه ۱۳۶۸ اعلام نموده است. شرکت از سال مالی منتهی به ۳۱/۶/۶۹ اقدام به مستهلک نمودن هزینه های قبل از بهره برداری نموده که این امر بنا به مفاد بند ۴ ماده ۱۴۹ قانون مالیاتهای مستقیم حاکی از شروع بهره برداری از دی ماه ۶۸ می باشد وضعیت، تعداد وحساب تولید شرکت نیز حاکی از شروع بهره برداری از قبیل از دی ماه ۱۳۷۲ می باشد. با توجه به موارد فوق و همچنین با استناد به قراین و دلایل مشروحه، این ممیز کلی شروع بهره برداری عملی و واقعی شرکت فوق را از تاریخ دی ماه سال ۱۳۶۸ اعلام نموده و شروع استفاده از معافیت موضوع ماده ۱۳۲ نیز از همین تاریخ می داند ضمنا مالیات سنوات مورد رسیدگی حسب مورد به موجب آراء شورای عالی مالیاتی و هیئت های حل اختلاف مالیاتی موضوع ماده ۲۵۷ قانون مالیاتهای مستقیم قطعی گردیده و مودی مالیاتهای متعلقه را نیز پرداخت نموده است. بنابراین اصلا موضوع قابل طرح در هیئت های حل اختلاف مالیاتی موضوع ماده ۲۴۳ قانون مالیاتهای مستقیم نبوده است ضمنا هیئت موضوع ماده ۲۴۳ در رأی صادره کلیه مالیاتهای پرداختی مودی را قابل استرداد دانسته است این در حالی است که اعتراض مودی صرفا در رابطه با استرداد مالیاتهای بخش معاف (فعالیت مندرج در پرونده بهره برداری) بوده است و شرکت در سالهای یاد شده فعالیتهای غیر معاف (غیر عملیاتی) نیز داشته است.
درخواست رسیدگی دارد.
رأی: شعبه پنجم شورای عالی مالیاتی با ملاحظه شکوائیه رسیده و پس از بررسی محتویات پرونده های مالیاتی به شرح آتی اعلام رأی می نماید:
اولا- طبق مفاد ماده ۲۴۲ قانون مالیاتهای مستقیم مصوب اسفند ماه ۱۳۶۶ و اصلاحیه های بعدی آن، موارد استرداد مالیات منحصر به دو حالت، وقوع اشتباه در محاسبه مالیات ویا قابل استرداد بودن مالیاتها به شرح احکام مصرح در همین قانون (مواد ۷۲-۸۷-۱۵۹ وغیره که صراحتا استرداد مالیات در هر یک پیش بینی شده) می باشد، لذا پرداخت مالیات بابت دوره عمل سنواتی که شمول یا عدم شمول ماده ۱۳۲ قانون موصوف نسبت به آنها محل اختلاف است از مصادیق ماده ۲۴۲ وبه تبع آن ماده ۲۴۳ مورد بحث نمی باشد وبه این ترتیب موضوع اختلاف اخیرالذکر قابل طرح و رسیدگی در هیأت موضوع ماده ۲۴۳ مزبور نبوده است.
ثانیا- اعضاء اکثریت هیأت حل اختلاف مالیاتی موضوع ماده ۲۴۳، با استناد به دادنامه شماره ۲۵۱ مورخ ۱۶/۳/۷۹ شعبه پنجم تجدید نظر دیوان محترم عدالت اداری مبنی بر تأئید دادنامه بدوی شماره ۲۳۸۳ مورخ ۳/۱۲/۷۸ شعبه ششم دیوان محترم عدالت اداری، و همچنین رأی شماره ۶۰۲ مورخ ۱۴/۷/۱۳۸۰ هیأت حل اختلاف مالیاتی موضوع ماده ۲۵۷ قانون یاد شده حکم به استرداد مالیات سنوات عملکرد ۷۴-۷۵ و ۷۶ مودی داده است. در حالی که دادنامه ها و رأی فوق الذکر بنا به صراحت متن آنها، صرفا مبتنی بر رفع تعرض نسبت به مالیات عملکرد سال منتهی به ۳۱/۶/۷۳ می باشد و به موجب سوابق امر تاکنون رأیی از شعب دیوان محترم عدالت اداری درباره مالیات سایر سنوات مودی مشاهده نگردیده.
ثالثا- اعضاء اکثریت در رأی مورد واخواهی نسبت به درآمدهای غیر معاف مودی رسیدگی و اظهارنظری به عمل نیاورده است.
بنا به دلایل فوق رأی اکثریت هیأت حل اختلاف مالیاتی (مورد واخواهی) قابل تنفیذ نبوده و به آن ایراد وارد است و شعبه ضمن نقض آن پرونده را به هیأت حل اختلاف مالیاتی موضوع ماده ۲۵۷ قانون پیش گفته احاله می نماید.
